(Max Kolonko na jedynce The Huffington Post - business)
(...)Facebook nie produkuje nic, prócz kawiarnianego szmeru. W nim wymieniamy się zdjęciami opiniami; Mój pies i ja. Jola i Tola w Tora Bora.Trzecie dziecko Krysi chodzi. A mnie boli mały palec. Gdy pytam maklerów giełdowych Wall Street, czy ten internetowy szmer wart jest100 mld „nieżywych prezydentów” jak na Brooklynie nazywa się dolary, drapią się po głowach. Sprzedawca gazet w kiosku na Trzeciej Aleji już bardziej po prostu w głowę się puka. Pytał znajomych – uważają tak samo. Ma ich 360. Rzecz jasna, na Facebooku.
Na Facebooku ma swój profil sprzedawca arbuzów z Wietnamu i prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Obama. Możesz mu posłać zdjęcie swojego psa i skomentować tort prezydentowej z jej urodzinowego przyjęcia.
Facebook urósł w potęgę w ciągu zaledwie 8 lat. Bycie na Facebook jest cool. Stało się symbolem pokolenia zwanego Gen Y – dzieci baby boom generation opiniujacych w mniej, niż 140 liter (Twitter), sluchających Swedish House Mafia i przeróbek pokoleniowych songów stworzonych przez ich rodziców wybijanych teraz w rytmie techno. Pokolenia, które en masse nie stworzyło dotąd nic godnego uwagi poza długami na kartach kredytowych rodziców. Nic, prócz Facebooka.
Mark Zuckerberg najsłynniejszy reprezentant pokolenia Y ciągle chodzi w laczkach do pracy ale myśli już jak znienawidzeni przez jego generację bankierzy z korporacji na Wall Sreet fundując facebookowej społeczności swoisty hocus pocus.
Polega on z grubsza na tym, ze Facebook w ośmiolatkę zrobił to, co od dziesiątek lat usiłowali robić domokrążcy bezskutecznie zatykając w nasze drzwi ulotki reklamowe, które wyrzucamy hurtem do kosza nie otwierając nawet koperty. Faceboook podał nam to, jak trojańskiego konia. W domowym komputerze wraz ze zdjęciem naszego dziecka umazanego urodzinowym tortem, które załadowaliśmy sami. (...)
Czytaj caly artykul na MaxBlog albo na The Huffington Post
Media2000 Communications
